Saat iki, telefonun titreşim sesi beni hafif uykumdan uyandırdı. Ekran aydınlandığında, o tasfiye bildirimi boğazıma bir buz iğnesi gibi saplandı - bir kez daha, hesap bakiyesi göz alıcı kırmızı rakamlara dönüştü.

Bu üçüncü kez. Bir kez daha gelirse, bu piyasayla gerçekten vedalaşmak zorunda kalabilirim.

Sekiz yıl önce pazara girdiğimde, hesabımda sadece 3100U vardı. O zamanlar, K çizgilerinin yönünü takip ederek kolayca iki katına çıkabileceğimi düşündüm. Üç ay boyunca, yükselişlere saldırma, düşüşlerde satma, tüm pozisyonu kaldıraçla açma - her işlem sanki ip üstünde dans etmek gibiydi. Hesap rakamları yukarı aşağı gidip geldi, psikolojim piyasa tarafından parçalandı.

O dönemde anladım ki: Bu piyasada en acımasız olan her zaman piyasa kendisi değil, elinizin titrediği an, sabırsızlıkla geçen o saniye ve hırslandığınız anda yaptığınız tüm yatırımlardır.

O gece mum çubuklarına baktım, bakiyemi defalarca yeniledim, aklımda tek bir düşünce kaldı - artık böyle olamaz. Yön tahmini doğru olsa ne olur? Ritim bozulduğunda, yine her şey kaybedilir. Sabit %3 zarar durdurma da olsa, tamamen riske girmek de olsa, sonunda hepsi aynı sonuca varıyor.

Sonra kendime üç katı kural koydum:

Pozisyon her zaman üçe bölünmelidir, böylece arka planda duracak gücünüz olur.

Zarar durdurma dalgalara göre hareket etsin, o rakamlara sıkı sıkıya tutunma;

Piyasa anlamadığında, elini cebinde tutmak her şeyden iyidir.

Bu stratejiyle, sürekli tasfiye olmanın heyecanından yavaş yavaş, nefesini kontrol edebilen bir yatırımcıya dönüşmeye başladım. Sermaye hareketlenmeye başladı, hesap sonunda her gün kırmızı görmeyi bıraktı. Tasfiye acısı, beni bir kumarbazdan gerçek bir oyuncuya dönüştürdü.

Sabahın erken saatlerindeki Tasfiye hatırlatması acı verse de bir hatırlatmadır - bu piyasada en değerli olan kaybedilen para değil, tutulmayan kurallardır.

Hayatta kalanlar, katlama hakkında konuşma hakkına sahiptir; kalp atışlarını atlatanlar, gerçekten ana parayı kontrol edebilirler. Beşinci iflastan istikrarlı kar etmeye geçene kadar en derin deneyimim şudur: Bu dünyada hayatta kalmak, herhangi bir sayıdan daha önemlidir.

Tasfiye bir son değildir, cehennemde bir yolculuktur. Kurallara uymak ve zihni korumak, gerçek zenginleşmenin başlangıcıdır.

Kendinize sorun: Hala bir soğan mı olacaksınız, yoksa en sonunda gülen kişi mi olacaksınız?