Çoğu insan blok zinciri ölçeklenmesi hakkında konuştuğunda, gözlerinde sadece bu sayısal oyun olan throughput var.

İşlemleri sıkıştırmak mı? Sıkıştır. Sıkıştırma kanıtı mı? Sıkıştır. Sıkıştırma veri yolu, sıkıştırma sıralama algoritması... Sonuçta, TPS rakamlarını güzel gösterebildiği sürece, her türlü sıkıştırma yapılabilir. Mühendislik açısından bakıldığında, bunda bir sorun yok - yüksek yük altında hızı korumak, kim istemez ki?

Ama burada bir ölümcül sorun var: Gerçek bir tasfiye sistemi asla sıkıştırma oyunları oynamaz.

Likidasyonun istediği şey "sıkıştırılabilir" değil, tam tersine "sıkıştırılamaz" olmaktır.

Neden? Çünkü mantık bir kez sıkıştırılabilir hale geldiğinde, sorumluluk şekil değiştirir.

Şunu düşün: Sistem yüksek yük altında mantığı basitleştirdi, yolları yeniden düzenledi, yürütme sırasını değiştirdi - o zaman işlem sonucu hangi versiyona göre hesaplanacak? Baskı düşükken bir mantık, baskı yüksekken başka bir mantık, sorun çıkarsa kim sorumlu? Hukuki açıdan sorumluluk belirlemek imkansız.

Tasfiye sisteminin demir kuralı şudur: Her ne olursa olsun, yalnızca bir açıklama olabilir.

Ama blok zinciri doğuştan baskı altında "şekil değiştirmeye" eğilimlidir:
Düğüm mesaj kaybı, mempool yeniden sıralama, yürütme penceresi kısalma, doğrulama yolu kısayol alma, yayın olayı atılma, konsensüs çatallanması geçici olarak ortaya çıkma, nihai onay süresi uzama...

Bu, zincir için normal işlemler, ama tasfiye sistemine koyduğunda? Her biri bir zaman bombası.

Plasma'nın tasarım yaklaşımı farklıdır. Yük ne kadar ağır olursa olsun, ölçek ne kadar büyük olursa olsun, yapı mantığı her zaman sabit kalır ve yollar her zaman istikrarlıdır.

Bu, "mantıksal sıkıştırılamazlık" ilkesini gerçekten gerçekleştiren bir zincirdir. Sektörde nadir görülen bir durumdur.