Son yıllarda baktığımda, oldukça ilginç bir fenomen keşfettim: birçok genç para yönetmek istemiyor değil, ama TradFi'nın o eski oyununu kaldırmıyor.

Düşün, bitmeyen formlar, beklenmeyen onaylar, anlamadığın raporlar. En sinir bozucu olanı ise her şeyin belirsiz olması - para nereye gitti? Nasıl işlem yapıldı? Neden zarar edildi? Hepsi bir sis perdesi. Geleneksel varlık yönetimi, eski bir kasa gibi, sıkı sıkıya kilitlenmiş, ama içinde gerçekten nasıl çalıştığını asla bilemezsin.

Son zamanlarda Lorenzo Protokolü üzerine araştırma yaparken, bir şeyleri anladım. Bu protokolün yaptığı şey, geleneksel o yapıyı zincire taşımak değil, işe yarar kısımları ayırmak ve sonra blok zinciri yöntemiyle yeniden bir araya getirmektir. Açıkçası, "yapıyı" bırakıyor, ama "kara kutuyu" atıyor.

İki tarafın mantığını karşılaştırdım. TradFi neye dayanıyor? Kurumların onayına, düzenleyici çerçeveye, orada destekleyen bir sürü insan ve sürece dayanıyor. Bankalara, fon yöneticilerine, asla göremediğin uyum departmanlarına güvenmen gerekiyor.

Lorenzo burada tamamen farklı. Akıllı sözleşmelere otomatik olarak dayanıyor, zincir üzerindeki hazine ile istediğiniz zaman hesap kontrolü yapmanızı sağlıyor, strateji modülü ile mantığı açıkça ortaya koyuyor. Birine ya da bir kuruma güvenmenize gerek yok, sadece kodu ve verileri doğrulamanız yeterli. Bir dış otoriteye, diğeri iç mekanizmaya bağımlı - işte bu en temel ayrım noktası.

Şu anki zaman diliminde bakıldığında, geleneksel varlık yönetimi ve zincir üzerindeki protokoller aslında tamamen farklı iki yol izliyor. Biri eski binayı onarıyor, diğeri ise yeniden bina inşa ediyor. Kim daha uzağa gidebilir?