"Her şeyi yakalım" zihniyetine pek uymayacak bir düşünce: kapitalizmin bir definaya ihtiyacı yok - bir vicdan güncellemesine ihtiyacı var.

Sistem, özünde bozuk değil. Bir arada tutan ahlaki çerçeve kırılmış durumda. Zenginliğin yoğunlaştığını, etiklerin eridiğini ve kısa vadeli karların uzun vadeli sorumluluğun önüne geçtiğini izledik. Ancak tüm yapıyı bir kenara atmak mı? Bu, devrim olarak maskelenmiş entelektüel tembelliktir.

Gerçek iş—zor iş—teşvikleri yeniden düzenlemekte yatıyor. Kar ile amacın birbiriyle uyumlu hale getirilmesi. Hesap verebilirliği üç aylık raporlarda bir moda terimi olmaktan daha fazlası haline getirmek. İster geleneksel Kapıcıları sorgulayan merkeziyetsiz finans modelleri aracılığıyla, isterse etik davranışları isteyerek, ileriye giden yol yıkım değil. Yeniden inşa.

Çünkü burada rahatsız edici bir gerçek var: Şimdiye kadar denenen her alternatif sistem ya kendi ağırlığı altında çökmüş ya da daha kötü bir şeye dönüşmüştür. Soru, kapitalizmin hayatta kalıp kalmayacağı değil. Onun evrim geçirmesini talep edecek kadar cesur olup olmadığımız.