İşte üzerine düşünmeye değer bir şey: işçilerin geride kaldığı bir ekonomik patlamayı izliyoruz. AI paradoksu gerçek ve şu anda gelişiyor.

Bunu düşün. Şirket kârları rekor seviyelere ulaşıyor, verimlilik grafiklerinde dik bir artış var, ama ana cadde baskıyı hissediyor. Yapay zeka ağır yükü taşıyor, ama faydaları vaat edildiği gibi aşağıya inmiyor. Tanıdık geliyor mu?

Bu artık sadece iş kayıplarıyla ilgili değil. Altyapının kimin sahibi olduğu ile ilgili. Algoritmalar işgücünün yerini aldığında, kazançlar sermaye sahiplerine, değil işçi ücretlerine akıyor. Mevcut yönetim büyüme metriklerine güveniyor, ama büyüme ve refah iki farklı hikaye haline geldiğinde ne olacak?

Kripto alanı bunun geleceğini gördü. Merkeziyetsiz ağlar, token ekonomileri, yeni mülkiyet modelleri – bunlar sadece teknoloji deneyleri değildi. Bunlar, tam olarak bu soruna yanıtlar: Makineler çalıştığında değeri nasıl dağıtırsınız?

Garip bir alana giriyoruz. Geleneksel ekonomik oyun kitapları, işçilerin kazançları ücretler aracılığıyla elde ettiğini varsayıyor. Ancak yapay zeka üretimi üstlendiğinde, bu tüm denklem bozuluyor. Soru bu değişimin olup olmadığı değil. Soru, politika yapıcıların bu durumu, fark yaratmadan önce tanıyıp tanımayacakları.

Belki de gerçek kesinti teknolojik değildir. Refah ve istihdam tamamen ayrı iki şey haline geldiğinde toplumların nasıl işlediğini anlamaktır.