#比特币波动性 Sabaha karşı dördü biraz geçe, telefon bir kez titreşti.

Bu bir ekran görüntüsü - hesap bakiyesi kısmı, göz alıcı kırmızı, sadece 0.37U kaldı.

Yazının sadece üç kelimesi var: "Hala bir umut var mı?"

Ekrana bir süre baktım, üç kelime yazdım: "Açma işlemine devam etme."

Onu altı yıldır tanıyorum. Üniversitedeyken birlikte bütün gece oyun oynardık, geçen yıl arkadaşlıkta araba fotoğrafı paylaştı, yorumlar "Tebrikler" doluydu. Şimdi bu manzara, başka birinin hayatını izliyormuşum gibi.

Bu onun sıfıra dönmesi ilk kez değil. Daha doğrusu, yedinci kez.

En baştaki o seferde, 6000 lira ile kontrat oynadı, üç günde 90 bine çıktı. O zaman ben de heyecanlandım, bu çocuğun gerçekten bir yeteneği var dedim. Ama 72 saat geçmeden, hesapta sadece 12 bin kaldı.

O zaman gülerek bana şunları söyledi: "Sorun yok, his geldi, bir dahaki sefere daha temkinli olacağım."

O anda bir beğeni tuşuna bastım, fazla düşünmedim. Şimdi geriye dönüp baktığımda - o beğeni, ona bir sonraki kıvılcımı kendi elimle vermekle eşdeğer.

Kaldıraç bu şey, en karanlık yer para kaybettirmenin kendisi değildir.

Ama süreci bir macera oyunu gibi paketliyor.

Doğru yaparsan, kendini seçilmiş biri gibi hissedersin; yanlış yaparsan, sistem doğrudan likiditeyi sağlarken sana bir nefes alma şansı bile vermez. En ölümcül olanı ise - patladıktan on dakika sonra, yine yeni bir sipariş verebilir. Aklında sadece bir düşünce kalır: "Bir dalga yakalarsam hepsini geri alırım."

Böylece döngü devam ediyor. Ana para bitti, kredi kartını kullandım, kredi kartı doldu, arkadaşlardan borç aldım, en sonunda kaybetmek için bile para toplayamadım, ekran nihayet sessizleşti.

Daha korkunç olanı, hâlâ geri dönüp inceleme yapması: "Ben sadece zararı durdurmakta geç kaldım."

Bu sözleri duyduğumda tamamen donup kaldım - hala bunun bir teknik sorun olduğunu düşünüyordu, kendisinin çoktan içine girdiğinin farkında bile değildi.

Gerçekten düşününce, ilk yapılacak şey K çizgilerini öğrenmek ya da göstergeleri ezberlemek değildir.

Bir gerçeği kabul etmek gerekir: "Ben ticaret yapmıyorum, bağımlılık yaşıyorum."

İkinci mesele, \"yavaş\" kelimesini kabul etmeyi öğrenmek.

"Bir gecede zengin ol" kanallarını kara listeye al; aylık maaş ritmini kabul et; hatta pazarda iki lira için pazarlık yapmanın o yavaşlığını bile kabul et.

O günü bekle ki, bir gün boyunca yüz lira kazanmak seni heyecanlandırmazsa, o zaman gerçekten çıkmış olacaksın.

O gece sonrası gerçekten kapattı. Tüm kaldıraçlı uygulamaları sildi, sadece telefonla konuşabilen bir yaşlı telefonu aldı.

Üç ay sonra onu tekrar gördüğümde, bir şirkette çalışıyordu, aylık maaşı sekiz binin biraz üstündeydi, ara sıra akşam onda mesai yapıyordu.

Birisi ona yorgun olup olmadığını sordu.

O güldü: "Piyasa izlemekten çok daha kolay, en azından geceleri uyuyabiliyorum."

Pazar onu bırakmadı, o sonunda kendini bıraktı.

Çoğu insan bir döngüde sıkışıp kalmış durumda, bu çaba eksikliğinden değil - gerçek bir uyanış anının eksikliğinden.

Piyasa her zaman var, ama insan sadece bir kez yaşar.