Gerçek ikilem şu: Tüketici harcamaları durağan kalırken ve ihracat avantajları azalırken, acı verici bir çatal ortaya çıkıyor. Ya altyapı ve imalata daha fazla sermaye pompalamak—bu, zaten endişe verici olan borcun üzerine yüklenmek demek—ya da daha yavaş bir üretim büyümesini kabul etmek, bu da zayıf GSYİH rakamları ve işgücü piyasası baskısı getiriyor. Hiçbir yol cazip görünmüyor, ama yerinde saymak da bir seçenek değil.