Ekonomik büyüme frene bastığında ve tarife kaynaklı enflasyon daha da sıkıştırdığında, seçim oldukça net hale geliyor—sermaye kazanıyor, popülizm kaybediyor. Kampanya söylemine rağmen, göçmenlik uygulamalarında hesaplı bir kayma görüyor olabiliriz. Neden? Çünkü işletmeler işçilere ihtiyaç duyuyor, piyasalar istikrar arıyor ve Wall Street belirsizlikten kaçınmak istiyor. Strateji? Seçmen hayal kırıklığını kültürel elitler ve kurumsal hedeflere yönlendirmek, ekonomik olarak yıkıcı göçmenlik baskılarından sessizce geri çekilmek. Bu, siyasi tiyatronun ekonomik gerçeklik ile buluşması. Piyasalar için, bunun nasıl geliştiğine dikkat edin—göçmenlik politikası esnekliği işgücü baskılarını hafifletebilir ve ücret enflasyonunu ılımlılaştırabilir, ancak anti-establishment anlatısı dalgalanmayı canlı tutacaktır. Sermaye akışları pragmatizmi takip eder, vaatleri değil.