Şunu düşünmeye değer: Bir ekonomi patladığında ama işçiler geride kaldığında ne olur?

Bunu gerçek zamanlı olarak izliyoruz. AI destekli verimlilik artıyor. Şirket kârları? Tavan yapmış. GSYİH rakamları sağlam görünüyor. Yine de bir şeyler garip geliyor.

Geleneksel anlaşma basitti—ekonomik büyüme daha fazla iş, daha iyi maaşlar, paylaşılan refah anlamına geliyordu. O formül artık bozuluyor. Otomasyon ve yapay zeka kuralları, politikanın yetişebileceğinden daha hızlı bir şekilde yeniden yazıyor.

Bunu düşün: şirketler, personel sayısını artırmadan büyüyebilir. Algoritmalar, tüm departmanların yerini alır. Zenginlik yaratılır, elbette, ama dağıtım? İşte bu, trilyon dolarlık soru.

Bu anti-teknoloji kıyamet senaryosu değil. Bu bir kalıp tanıma. Refah ölçümleri ve işçi refahının ayrıştığı keşfedilmemiş bir alana giriyoruz. Zorluk, yeniliği durdurmak değil; eski ekonomik stratejinin işe yaramadığı zaman toplumun nasıl uyum sağladığını anlamak.

AI paradoksu sadece bir politika bulmacası değil. Değer yaratımı, iş ve makineler kazanmaya başladığında kimin gerçekten faydalandığı hakkında düşünme şeklimizi yeniden şekillendiriyor.