Geçen hafta bir özel mesaj aldım, neredeyse gülmekten boğuluyordum: "Kardeşim, 500 lira ile piyasaya giriyorum, bu tuvalette el feneri tutmak gibi - ölümü aramak mı?"

Bu söze bir süre bakakaldım. İnsanların az sermaye sahibi olmasına gülmek değil, bu mecazın gerçekten çok isabetli olmasından kaynaklanıyor - piyasada on küçük yatırımcıdan dokuzu kibritle barut deposuna giriyor, ya başkalarının art arda iflaslarından etkileniyorlar ya da kendi ellerinin titremesiyle kendilerini havaya uçuruyorlar.

Eskiden olsa, ona "para çekip bir fincan sütlü çay alırım" derdim. Ama bu adamın arkasındaki o cümlesi beni etkiledi: "Ben de birkaç kat kazanmayı ummuyorum, sadece parayı nasıl bölerek harcayacağımı anlamak istiyorum, kaybetsem bile pişman olup kollarımı kırmam."

Hey, bu farkındalık harika. Coin dünyasında en değerli olan asla ana para miktarı değildir, "tutabilme" öz disiplinidir.

Onun için "düşük maliyetli yaşam kuralları" geliştirdim, özü sadece üç adım, bugün doğrudan açıklıyorum:

**İlk adım, parayı "cepler" haline getirmek**
500 parayı bir anda yatırma, onu on parçaya böl, her seferinde sadece 50 kullan. Bu cimrilik değil, kendine bir çıkış yolu bırakmak. Üç kez yanlış yapsan bile, sadece 150 kaybedersin, elinde hala %70 sermaye var, dönüş fırsatını bekliyorsun. Çok sayıda insanın All in yaptıktan sonra izlemekten sinir krizi geçirdiğini, yükseldiğinde heyecandan uyuyamadığını, düştüğünde "ortalama maliyeti düşürmek için ekleme yapmalı mıyım" diye aceleyle sorduğunu gördüm - dostum, bu ortalama maliyeti düşürmek değil, delik için "kaldıraç eklemek".

**İkinci Hamle, "Kârı Alıp Çıkma Hattı" Belirle**
O genç adam çok uyanıktı, bana "Her gün %2 kazanırsam çekileceğim" dedi. Bir gün piyasa güzel gidiyordu, hesabında zaten kazanç...